(Dit is de Nederlandse vertaling van het bericht Time for Big-Kid beds? - Part 1, geschreven in November 2014.)
Afgelopen zaterdag
begon de dag met een harde bons, gevolgd door het huilen van één van onze
dochters. Of tenminste, mijn man’s dag begon zo; ik ben blij dat ik het niet
heb gehoord omdat ik ´s ochtends vroeg was gaan hardlopen en net thuis kwam een
paar minuten nadat het was gebeurd. Toen mijn man de kamer van onze dochters
binnen rende vond hij één van hen zittend op de grond tussen de twee
ledikantjes. We wisten dat dit op een gegeven moment zou gebeuren, het was maar
een kwestie van tijd totdat ze zouden uitvinden hoe ze uit hun ledikantjes
konden klimmen. Maar we hadden gehoopt nog iets meer tijd te hebben…
Gelukkig ging alles goed met onze dochter en had ze geen bulten of blauwe
plekken overgehouden aan de val – het lijkt erop dat onze keuze voor
vloerbedekking op de grond een goede is geweest.
Toen ik het huis
binnen stapte, schreeuwde m´n man van boven: “het is al gebeurd!” Ondanks dat
ik had gehoopt dat we meer tijd zouden hebben en ik niet had verwacht dat het
al zo snel zou gebeuren, wist ik meteen waar hij het over had. Na snel even te
hebben gekeken of alles goed was en blij om haar weer te zien lachen alsof er
niks gebeurd was, begon ik al snel te denken over de nu onvermijdelijke volgende
stap: de overgang naar grote bedden. M´n hoofd was nu vol vragen, twijfels en
zorgen. Moeten we nu meteen omschakelen naar grote bedden (vandaag??) of kunnen
we nog iets langer wachten? Wat moeten we veranderen aan hun kamer zodat deze
veilig genoeg zal zijn wanneer ze straks gemakkelijk zelf uit hun bed kunnen?
Zullen onze geweldige doorslapers snel wennen aan de verandering of zullen ze
nu uit hun bed gaan ´s nachts (gewoon omdat ze dat nu kunnen)? Hoe kan ik ze
nog zo ver krijgen om hun middagslaapje te doen zodra ze grote bedden hebben,
wetend dat dat zelfs nu al moeilijk is terwijl ze nog in het ledikantje liggen?
Sommige ouders
denken misschien ‘Waarom zoveel zorgen, is de omschakeling naar een groot bed
niet juist een mooie en spannende mijlpaal?’ Ik kan me voorstellen dat het dat
zeker zal zijn, wanneer ze eenmaal volledig gewend zijn aan de verandering.
Maar met een tweeling (en vooral een tweeling in dezelfde kamer) is het
allemaal wel iets moeilijker. Naast de aankomende en ook onvermijdelijke zindelijkheidstraining
van een tweeling, is de overstap naar grote bedden één van die
ontwikkelingsmijlpalen waar ik me de meeste zorgen over maak. Omdat ze samen
zijn, zullen ze extra veel redenen hebben om hun bed uit te gaan tijdens de
nacht en middagslaapjes. Probeer maar eens één van deze: ‘Mijn zus is daar –
laat ik er naar toe gaan zodat we samen kunnen spelen!’ – ‘Ik zal mijn zus eens
laten zien dat ik uit m´n bed kan gaan’ – ‘Mijn zus is uit haar bed gegaan, dus
waarom zou ik niet hetzelfde doen?’ – ‘Vandaag vind ik het popje van mijn zus
mooier dan die van mijzelf, dus ik ga die gewoon even pakken’ – ‘Zie je dat hek
daar bij onze deur? Laten we samenwerken om te proberen er over heen te klimmen
en naar mama en papa toe te gaan!’ Zie je wel, heel veel redenen om me zorgen
te maken dat ze niet in hun bed zullen blijven liggen alleen maar omdat wij
gezegd hebben dat dat moet.
Op een bepaald
moment die dag dacht ik: wat als we gewoon proberen om nog iets langer te
wachten? Misschien dat de angst om weer te vallen genoeg zal zijn om haar er
van te overtuigen het voorlopig niet weer te proberen? Misschien zal haar zus
het voorlopig nog niet gaan proberen? Of misschien zijn ze er nog niet klaar
voor om over te gaan naar een peuterbed en zullen ze bang zijn zonder de extra
veiligheid van de zijkanten van de ledikantjes? Maar ´s middags zag ik hoe
beide meiden probeerden uit hun ledikant te klimmen en de enige reden dat ze
het uiteindelijk niet deden was dat ik er bij was en hen zei dat dat niet
mocht, maar ze maakten me wel even goed duidelijk dat zelfs met de matras op de
laagst mogelijke stand ze geen enkel probleem hebben om hun been compleet over
de rand te zwaaien. ‘Een fluitje van een cent, Mama.’
Uiteindelijk
hebben we besloten dat ondanks dat de overgang naar peuterbed waarschijnlijk
snel moet plaatsvinden om ongelukken te voorkomen, we geen overhaaste
beslissingen zouden nemen. We willen zeker weten dat we het goed doen en eerst
een zo veilig mogelijke omgeving creëren voor we de zijkanten van de ledikanten
afhalen – inclusief een soort haak op de deur (om er voor te zorgen dat het ene
meisje niet de deur dicht kan doen terwijl het andere nog haar vingers er
tussen heeft…). Gelukkig hadden we dit moment al wel verwacht en daarom alvast
een traphekje in hun deuropening geïnstalleerd – hopelijk werkt dat hekje nog
een lange tijd voordat ze een manier vinden om er over heen te klimmen (of het
te openen). Voor nu hebben we een dikke deken boven op de vloerbedekking tussen
de beide ledikantjes gelegd – om ervoor te zorgen dat er in ieder geval een
zachte landing zal zijn als er weer iemand zou proberen om uit het ledikantje
te klimmen. Wat ze trouwens, dat moet ik wel even zeggen, niet meer geprobeerd
hebben tijdens de afgelopen twee dagen en ze hebben heerlijk geslapen in hun
ledikantjes, zowel ´s nachts als tijdens de middagslaapjes… wat me natuurlijk
weer doet twijfelen – moeten we toch nog wat langer wachten?
Zodra we de stap
hebben gemaakt en de overgang naar peuterbedjes compleet is, zal ik opnieuw een
blogbericht schrijven om onze ervaringen te delen, dingen die wel of niet goed
zijn gegaan en eventueel advies dat ik op dat moment zou kunnen hebben voor
ouders die er ook over denken om de stap van ledikant naar peuterbed te maken.
Wordt vervolgd…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten