MAMA

Mama. Zo’n simpel en klein woord, maar met een enorme betekenis. Ik vind het wonderlijk hoe een woord met maar vier letters zo veel verschillende betekenissen kan hebben en zo veel verschillende gevoelens kan oproepen, afhankelijk van wie het woord zegt, hoort of leest. Als je mensen vraagt wat “mama” voor hen betekent, zal je waarschijnlijk net zoveel verschillende antwoorden krijgen als mensen aan wie je de vraag gesteld hebt. Sommige mensen zullen praten over hun eigen moeder en wat zij voor hen betekent. Anderen zullen het hebben over zichzelf als moeder en hoe dit een zegen is, of een uitdaging, of beide. Sommigen zullen je  vertellen wat een geweldige moeder hun vrouw, zus of beste vriendin is. Anderen zullen praten over die speciale persoon die als een moeder is voor ze, ondanks dat ze niet hun echte moeder is. Weer anderen zullen verdrietig zijn omdat hun moeder niet meer bij hen is, maar zullen zich herinneren hoe fantastisch ze was toen ze nog leefde.

En wat betekent het woord “mama” voor mij? Waarschijnlijk te veel om in een blogbericht te beschrijven, maar ik ga toch een poging wagen. Zonder twijfel moet ik daarbij beginnen met de vrouw die betekenis aan het woord “mama” gaf in mijn leven, lang voor ik het zelf kon uitspreken of begrijpen, en zelfs voordat ik geboren werd. Die speciale persoon die er al naar uitkeek om mijn moeder te zijn nog vóór ze me voor het eerst had ontmoet, die voor mij zorgde terwijl ik nog in haar buik groeide, die mij ter wereld heeft gebracht op een vroege maandagmorgen 33 jaar geleden en er sindsdien altijd voor mij is geweest. De persoon van wie ik zoveel dingen heb geleerd in mijn leven, die trots op mij was bij al mijn belangrijke mijlpalen, die gelukkig was als ik gelukkig was en probeerde me op te beuren als ik verdrietig was. De vrouw die zag hoe ik opgroeide en m´n eigen beslissingen begon te nemen, en mij altijd daarin steunde ondanks dat sommige beslissingen haar hart zouden breken. Bedankt Mama, voor alles wat je mij hebt geleerd en gegeven, voor alles wat je hebt opgegeven voor mij, en voor je onvoorwaardelijke liefde en steun gedurende mijn leven. Bedankt dat je er altijd voor me bent, zelfs van een afstand. Bedankt omdat je bent wie je bent en omdat je mij hebt geholpen om te worden wie ik ben – ik zou me geen betere moeder kunnen voorstellen!

Naast mijn eigen moeder zijn er ook andere mensen aan wie ik denk als ik het woord moeder hoor. Mijn moeder’s moeder, bijvoorbeeld. Mijn oma. Ik voel me zo gelukkig dat zij nog bij ons is en dat ik zo veel tijd en bijzondere momenten met haar heb mogen doorbrengen, en dat ik zo veel belangrijke gebeurtenissen en fases in mijn leven met haar heb kunnen delen – inclusief mijn eigen moederschap. Ik bewonder haar kracht en de manier waarop zij haar vier kinderen heeft opgevoed, vaak met weinig of geen hulp terwijl mijn opa hard aan het werken was en tegelijkertijd studeerde om te proberen om zijn familie een betere toekomst te geven. Ik kan me geen beter voorbeeld voorstellen dan zij nu ik zelf moeder ben en hoop mijn meiden veel te kunnen leren van wat ik gedurende mijn leven van haar heb geleerd.

En dan is er nog mijn Costa Ricaanse moeder. De vrouw die niet mijn biologische moeder is en ik pas leerde kennen toen ik achttien jaar oud was, maar die tijdens de laatste vijftien jaar een soort tweede moeder voor me is geweest. De moeder van één van mijn beste vriendinnen, die mij ontving in haar huis toen ik voor het eerst op bezoek was in Costa Rica en opnieuw toen ik twee jaar later hier voor zeven maanden kwam studeren. Zij zorgde er vanaf het eerste moment voor dat ik me welkom, thuis en deel van de familie voelde, en dat is niet veranderd ook al wonen we nu niet meer in hetzelfde huis en zien we elkaar niet zo vaak als we graag zouden willen – als ik bij haar op bezoek ga voel ik me nog steeds thuis meteen vanaf het moment dat ik één stap in haar huis zet. Op momenten wanneer ik mijn eigen moeder heel graag bij me had gehad maar dat niet mogelijk was door de afstand, was zij er voor me. Wij hebben die speciale band waar zij mijn tweede moeder is terwijl mijn eigen moeder ver weg woont, en ik haar tweede dochter ben terwijl haar eigen dochter ook ver weg is. Ik ben heel blij dat zij deel uit maakt van mijn leven, en hoop dat dat nog voor vele jaren zo zal blijven!

En tot slot is er nog mijn meest recente betekenis van het woord “mama”. Ik zelf. Mijn eigen ervaring als moeder van een tweeling. Ik weet dat ik nog lang niet in de buurt kom van de uitgebreide ervaring als moeder die de drie eerder genoemde vrouwen bezitten, maar de afgelopen jaren hebben me al zeker een flink aantal dingen geleerd over het moederschap: de goede, de prachtige, de moeilijke, de uitdagende en de wonderbaarlijke kanten van het moederschap. Sommige mensen zeggen dat je moeder wordt vanaf het moment dat je kind geboren wordt. Ik ben het daar niet mee eens, omdat ik me moeder voelde vanaf het moment dat ik die twee strepen tevoorschijn zag komen op  m´n zwangerschapstest, en nog meer toen ik voor het eerst de hartjes van mijn twee kleine wondertjes hoorde kloppen toen ik nog maar zeven weken zwanger was. Ik wist toen nog niet of het jongetjes of meisjes waren, wat hun namen zouden zijn, hoe ze eruit zouden zien, hoe hun karakters zouden zijn, of hoe ik in staat zou zijn om voor beiden tegelijk te zorgen na hun geboorte. Maar ik hield al van hen en begon zo goed als ik kon voor ze te zorgen terwijl ze nog in mijn buik groeiden en zich ontwikkelden. Ik begon tegen ze te praten en zingen voordat ze geboren waren en tijdens het laatste gedeelte van m´n zwangerschap kon ik ze uit elkaar houden en al verschillen ontdekken tussen mijn ene en mijn andere dochter. In de afgelopen tweeënhalf jaar heb ik hen zien veranderen van de kleine, kwetsbare, te vroeg geboren baby’s tot de mooie, sterke, vrolijke, avontuurlijke en praatgrage peuters die ze nu zijn. De afgelopen drie jaar zijn zonder twijfel het moeilijkste en meest uitdagende deel van mijn leven tot nu toe geweest, maar ook de meest verbazingwekkende, ongelooflijke en prachtige tijd van mijn leven. En ik denk dat dat moederschap is. Ik denk dat de meeste moeders het met me eens zullen zijn als ik zeg dat mama zijn erg moeilijk en een uitdaging is, maar tegelijkertijd ook het beste dat me is overkomen in mijn leven. De liefde die ik voel voor die twee kleine meisjes, de liefde die zij voor mij voelen (en hun eigen peutermanier om me dat te laten zien), zien hoe ze opgroeien en elke dag nieuwe dingen leren en de gedachten over zoveel dingen die ik van plan ben voor hen en met hen te doen in de komende jaren – dit alles maakt dat ik me zo gelukkig voel om moeder te zijn. Om moeder van een tweeling te zijn. En vooral, om HUN moeder te zijn.

Ondanks dat we het in Costa Rica pas op 15 augustus zullen vieren, is het morgen Moederdag in veel landen ter wereld, inclusief mijn thuisland, Nederland. Dus: Fijne Moederdag, Mama. Fijne Moederdag, Oma. Fijne Nederlandse Moederdag, Costa Ricaanse Mama (dat is het voordeel van het hebben van een Nederlandse dochter: je mag Moederdag twee keer per jaar vieren – al zul je voor je cadeautje nog wel tot augustus moeten wachten). Fijne Moederdag voor mijzelf (en ja, ik zal het ook twee keer vieren). En Fijne Moederdag voor alle moeders die worstelen, vechten en zich opofferen voor hun kinderen, die trots zijn op de prestaties van hun kinderen, die hun best doen om hun kinderen gelukkig te maken en zich zelf gelukkig voelen wanneer ze hun kinderen zien lachen. Fijne Moederdag voor jullie allemaal!