Veel voorkomende vragen aan tweelingouders – Deel 1: domme / vreemde / veel te voor de hand liggende vragen

Als ouder van een tweeling zal je veel onbekenden tegenkomen die je ineens erg interessant vinden en proberen een gesprek te beginnen door middel van allerlei domme, vreemde, ongemakkelijke of veel te persoonlijke vragen die ze waarschijnlijk nooit aan een vader of moeder van één kind of kinderen van verschillende leeftijden zouden stellen, maar waarvan ze op de één of andere manier denken dat het wel OK is om ze te stellen aan een meerlingouder. Voeg daar aan toe dat de meeste van deze vragen gesteld zullen worden op de meest ongemakkelijke momenten (stel je voor dat je aan het proberen bent om twee huilende baby’s tegelijk te troosten, of een poging aan het doen bent om twee peuters zo snel mogelijk in hun autostoeltjes te krijgen om op tijd thuis te zijn voor hun middagslaapje of avondeten), en je hebt de perfecte combinatie om chagrijnig, gestrest of zelfs boos te reageren op deze onbekenden die je tijd verspillen of dingen vragen die hen niets aan gaan. In het begin merkte ik dat even glimlachen, knikken of een kort ontwijkend antwoord geven de beste manier was om snel verder te kunnen. Soms besloot ik mensen zelfs te negeren indien mogelijk (ik weet het, dat is niet erg aardig… maar veel vragen zijn dat ook niet). Maar na een tijd wen je aan de vragen en kun je afhankelijk van de situatie kiezen of het het beste is om de knik/glimlach/kort antwoord-reactie toe te passen en door te lopen of een echt antwoord of volledige uitleg te geven (in de meeste gevallen zal je dan merken dat mensen eigenlijk helemaal niet zoveel informatie verwacht hadden en er soms zelfs helemaal niet in geïnteresseerd zijn maar alleen maar een gesprek wilden beginnen). Of als je er liever om wilt kunnen lachen kun je zelfs een grap of een dom antwoord gebruiken waardoor je zeker weet dat mensen niet verder zullen vragen.

In dit eerste blogbericht over veelvoorkomende vragen aan ouders van tweelingen zal ik het hebben over de vreemde / domme / veel te voor de hand liggende vragen, waarvan mijn man en ik de meeste veelvuldig hebben gehoord de afgelopen jaren. Ik zal aangeven waarom dit misschien niet de beste of slimste vragen zijn om aan een tweelingouder te stellen (voor het geval dat nog niet duidelijk was…) en ik zal een aantal ideeën delen over mogelijke manieren om te antwoorden. In mijn volgende blogbericht zal ik schrijven over de ongemakkelijke of veel te persoonlijke vragen die tweelingouders vaak te horen krijgen van vreemden.

Toekomstige ouders van een tweeling: ik raad jullie aan om deze vragen alvast door te lezen, aangezien jullie ze zonder twijfel te horen zullen krijgen in de komende jaren. Misschien helpt het om alvast voorbereid te zijn en zo een aantal ongemakkelijke of gespannen momenten (en ongeloof om welke vragen mensen kunnen stellen) te voorkomen!

Is het een tweeling?

Laat ik eens beginnen met de nummer 1 van de meest voorkomende vragen: ‘Is het een tweeling?’ Wij hebben deze vraag minstens enkele honderden keren gehoord in de afgelopen twee jaar. Ik kan me voorstellen dat mensen hun twijfels zouden kunnen hebben met volwassen of schoolgaande tweelingen, maar met twee identieke pasgeboren baby’s is dit toch wel erg voor de hand liggend. Ik antwoord meestal met een simpel: ‘Ja, het is een tweeling’, maar als je op een gegeven moment genoeg hebt gehad van het steeds opnieuw bevestigen van het overduidelijke, zou je er over kunnen denken om één van deze antwoorden te proberen:

-          ‘Hoezo, vind U dat ze op elkaar lijken?’

-          ‘Nee, het zijn gewone broertjes/zusjes, alleen zijn ze toevallig op dezelfde dag geboren’

-          ‘Nee, het is een drieling maar we laten er altijd één thuis omdat ze niet samen in de wandelwagen passen’

Zijn ze even oud?

Geloof het of niet, maar deze vraag wordt vaak gesteld meteen na de bevestiging dat onze meiden een tweeling zijn. Mijn favoriete antwoord: ‘Nee, ze hebben een leeftijdsverschil van 11 minuten’.

Zijn ze ALLEBEI van jou?

De eerste keer dat iemand mij dit vroeg heb ik waarschijnlijk even vol ongeloof gestaard naar deze mevrouw voordat ik iets kon zeggen. Wat had ze verwacht te horen: ‘Ja ze zijn een tweeling, maar er is er maar één van mij – de andere is de dochter van mijn beste vriendin’?

Wat heb jij een geluk, je hoefde maar één keer zwanger te zijn en hebt er nu twee voor de prijs van één!

De makkelijkste uitweg bij deze vraag: knikken, glimlachen en antwoorden: ‘Ja, zeker! Ik ben een hele gelukkige moeder van twee prachtige dochters!’ Natuurlijk, als je er liever zeker van wilt zijn dat deze persoon dit nooit meer tegen een andere tweelingouder zal zeggen, kun je ook overwegen om een lange en gedetailleerde omschrijving te geven van de risico’s en complicaties van een tweelingzwangerschap en –geboorte, evenals de uitdaging van het zorgen voor twee baby’s / peuters tegelijk. Er bestaat niet zoiets als “twee voor de prijs van één” – als je kijkt naar het kostenplaatje is een tweeling zelfs duurder dan twee kinderen van verschillende leeftijden (geen mogelijkheid om het ledikantje, de autostoel, de wandelwagen, kleding, speelgoed, etc. opnieuw te gebruiken voor het tweede kind), en als je kijkt naar de lichamelijke en emotionele inspanning van de zorg voor een tweeling in de eerste jaren denk ik dat ik niet lieg als ik zeg dat het 3 of zelfs 4 keer zoveel inspanning is in vergelijking met het zorgen voor één baby. Ik zal niet vergeten hoe die lange slapeloze dagen en nachten in de eerste maanden waren, terwijl we anderhalf uur van elke drie uur besteedden aan het voeden van onze te vroeg geboren baby’s. En ik kan nog steeds huilen als ik terug denk aan één van die momenten waarop beide meiden volledig overstuur aan het huilen waren en ik geen idee had hoe ik ze allebei tegelijk zou kunnen troosten. Ik klaag uiteraard niet – ik zou voor niets in de wereld willen missen om een moeder van een tweeling (en vooral van mijn tweeling!) te zijn. Maar vertel me niet dat ik mijn meiden ‘voor de prijs van één’ heb gekregen!

Wie van de twee is je favoriet? Wie is de slimste? Wie is de lieve/stoute van de twee?

Ik weet echt niet waarom mensen denken dat ze dit kunnen vragen over een tweeling, en zelfs met de tweeling erbij (zeker als ze iets ouder worden en ze dingen beter beginnen te begrijpen). Je zou toch ook niet aan een moeder van twee kinderen van verschillende leeftijden vragen wie haar favoriete kind is, of wel? En waarom zou bij een tweeling per definitie de ene lief en de andere stout zijn? Ook wel eens gehoord (vooral toen ze nog baby’s waren): ‘wie is de stilste van de twee?’ Aanbevolen antwoord: ‘diegene die niet aan het huilen/schreeuwen is’.

Hoe doe je het? Je bent vast erg druk! / Je hebt zeker je handen vol!

Dit is één van die veel te voor de hand liggende vragen/opmerkingen, zeker als je dit gevraagd wordt terwijl je probeert om met één hand een deur te openen terwijl je met je andere hand een enorme dubbele wandelwagen met twee huilende baby’s erin aan het sturen bent (en natuurlijk houdt de persoon die je de vraag stelt de deur niet voor je open). Natuurlijk ben ik druk. Hoe doe je het? Je doet het gewoon. Je leert om dag na dag te overleven en krijgt op den duur vanzelf meer ervaring. Het is niet makkelijk, maar het is wel een prachtige reis die je maakt terwijl je elke dag nieuwe dingen leert en ziet hoe die twee kleine baby’s twee kleine persoontjes worden. Mijn favoriete antwoord: ‘Ja, ik heb mijn handen zeker vol – maar mijn hart ook!’

Ben je een tweelingouder (of zelf van een tweeling!) en heb je nog andere domme of vreemde vragen te horen gekregen? Of heb je goede (of grappige!) ideeën over hoe te antwoorden op domme vragen van onbekenden? Graag delen in een reactie op dit bericht!