Hardlopen in het vroege ochtendparadijs

5:20 a.m., vrijdagochtend. Ik open de voordeur van ons huis en stap in deze bijna onwerkelijke maar zo prachtige wereld om me heen. Het is nog vrij donker maar het eerste verlegen daglicht is net zichtbaar. De vele tinten groen die je hier normaal gesproken kunt zien zijn nu één enkele kleur donker, erg donkergroen, terwijl de lucht langzaam verandert van zwart naar donkergrijs naar donkerblauw. Duizenden kleine lichtjes zijn ver onder me, lichtjes die nog zo´n 20 minuten de donkere straten en wijken van de stad zullen verlichten totdat de dag echt begint en ze weer uit kunnen.  

Aan de ene kant zie ik duidelijk de twee indrukwekkende vulkanen Irazú en Turrialba uitsteken boven de zee van lichtjes, met hun nu nog donkerzwarte kleur die mooi afsteekt tegen de donkerblauwe lucht. Vanaf de bovenkant van de Turrialba stijgt een enorme dikke en zwarte rookpluim op. De vulkaan had al wel wat activiteit laten zien in de laatste jaren maar lijkt nu echt wakker te zijn geworden, met een aantal grote uitbarstingen van as, stenen en zelfs magma. De dag ervoor was de as verspreid over de hele centrale vallei –  ook mijn auto was ’s ochtends bedekt met een dun laagje vulkaanas. Ik vraag me af wat de Turrialba van plan is: nog actiever worden, op dit niveau blijven, weer gaan slapen? De tijd zal het leren – het is altijd een beetje verontrustend wanneer deze dingen gebeuren omdat je niet weet wat volgt, maar tegelijkertijd geeft het ons wel ongelooflijk mooie uitzichten, schitterende ‘live’ ansichtkaarten van Moeder Natuur rechtstreeks te zien vanaf de drempel van je voordeur of door je badkamerraam.

Ik kan de verleiding niet weerstaan om een paar foto’s te maken. Dan berg ik mijn telefoon op – het is tijd om te gaan hardlopen! Ik begin met een 600 meter lange wandeling bergopwaarts en gebruik dit als mijn warming-up. Daarna begin ik met hardlopen. Berg op, berg af, dan weer omhoog – als je in de bergen woont heb je altijd een uitdagende hardlooproute, welke kant je ook op gaat. Om me heen beginnen de vogels wakker te worden en hun mooie ‘goedemorgenliedjes’ te zingen. Van een afstand zijn de Irazú en de rokende Turrialba getuigen van mijn inspanning. Onderweg kom ik andere hardlopers tegen, enkele fietsers, wat mensen die vroeg richting hun werk gaan, slechts een paar auto’s en heel veel stilte en pure, frisse lucht. Dit zijn van die momenten waarop ik het in de stad wonen zeker niet mis!

Zo’n 50 minuten en 7.5 km later ben ik weer thuis en terwijl ik in onze achtertuin nog een paar rekoefeningen doe met het uitzicht op de rookpluim van de Turrialba (de vulkaan zelf heeft zich nu verstopt achter de wolken) en met de vroege ochtendzon in mijn gezicht, vliegt er een zwerm mooie groene parkieten vlak over mijn hoofd. Met veel lawaai laten ze me weten dat dit hun terrein is, niet het mijne. Als ik even later weer naar binnen stap, hoor ik wat andere geluiden van boven komen: mijn dochters zijn net wakker en zijn aan hun ochtendgesprek begonnen. Ik vind het heerlijk om te horen hoe ze met elkaar praten en hoe ze zich samen vermaken terwijl ze wachten tot mijn man hun kamer in komt.

Sommige mensen zullen zeggen dat ik gek ben dat ik zo vroeg op sta om te gaan hardlopen. Ik zou hen vertellen dat ze gelijk hebben. En ook dat ik trots en gelukkig ben om één van die gekke vroege ochtendhardlopers te zijn. Het leven van een hardloper is goed. Het leven van een moeder van een tweeling is goed. Het leven van een hardlopende moeder van een tweeling, nog beter!